De wooncrisis treft talloze mensen, maar het is belangrijk om niet te vergeten welke moeilijkheden mensen met een handicap ervaren bij het vinden van een geschikte woning. Het ontbreekt nog steeds aan een duidelijk plan om dit probleem aan te pakken. Het woonbeleid biedt weinig hoop voor mensen met een handicap.

Onbetaalbaarheid, onaangepastheid en discriminatie zijn de kernwoorden die de wooncrisis karakteriseren. Hoewel het recht op wonen is vastgelegd in de Belgische Grondwet en de Vlaamse Codex Wonen, wordt dit recht dagelijks geschonden. Mensen met een handicap hebben het extra zwaar en worden vaak over het hoofd gezien.

Het effect van de wooncrisis op mensen met een handicap wordt vaak vergeten omdat het beleid voor wonen en welzijn in Vlaanderen gescheiden is. Bovendien heerst er nog steeds de misvatting dat iedereen met een beperking in een instelling woont en niet in een normaal huis of appartement.

Een van de belangrijkste problemen is de betaalbaarheid. In 2020 woonde 35 procent van de personen met een handicap ouder dan achttien jaar in een huurwoning, terwijl dit percentage voor mensen zonder handicap slechts 19 procent bedroeg. Het huren op de private markt zorgt voor financiële problemen, niet alleen voor mensen met een handicap, maar ook voor anderen. Ongeveer één op de drie mensen houdt na het betalen van de huur niet genoeg over om fatsoenlijk te leven. Voor mensen in de laagste inkomenscategorieën geldt dit zelfs voor meer dan negentig procent.

Het systeem van huursubsidies en het tekort aan sociale huurwoningen dragen niet bij aan het oplossen van dit probleem. Het aantal mensen op de wachtlijst voor een sociale woning is de afgelopen vijf jaar met 33 procent gestegen. Voor mensen met een handicap zijn deze ontwikkelingen dramatisch, omdat zij in grotere mate afhankelijk zijn van sociale huisvesting.

Mensen met een handicap hebben ook te maken met armoede. In 2020 leefde 23 procent van de personen met een handicap in een huishouden waar de woonkosten een zware last vormden voor het budget, in vergelijking met 10 procent van de personen zonder handicap. Het armoederisico ligt bij mensen met een handicap dubbel zo hoog als bij mensen zonder handicap. Het is duidelijk dat er niet alleen naar inkomens moet worden gekeken bij het bestrijden van armoede, maar dat er ook moet worden ingezet op betaalbaar en duurzaam wonen voor iedereen.

Discriminatie op de huurmarkt is een ander probleem waar mensen met een handicap mee te maken krijgen. Praktijktesten zijn nodig om discriminatie tegen te gaan en een inclusieve samenleving te bevorderen. Discriminatie kan voorkomen op basis van een handicap, het soort inkomen dat iemand heeft en andere gronden.

Het is belangrijk om wetgeving te implementeren die discriminatie verbiedt en om de naleving ervan streng te handhaven. Daarnaast moet er meer bewustwording en educatie komen om vooroordelen en stigmatisering rondom mensen met een handicap aan te pakken.

Een ander aspect dat vaak over het hoofd wordt gezien, is de ontoegankelijkheid van woningen voor mensen met een handicap. Veel huizen en appartementen zijn niet ontworpen met de behoeften van mensen met een handicap in gedachten. Het ontbreken van aangepaste voorzieningen, zoals brede deuropeningen, rolstoeltoegankelijke badkamers en hellingbanen, maakt het voor mensen met een handicap moeilijk om zelfstandig te wonen en een volwaardig leven te leiden.

Daarnaast is het gebrek aan ondersteuning bij het zoeken naar een geschikte woning een groot probleem. Mensen met een handicap hebben vaak specifieke behoeften en vereisen mogelijk aanpassingen aan een woning. Het vinden van een woning die aan deze eisen voldoet kan een uitdaging zijn, en er is onvoldoende begeleiding en ondersteuning beschikbaar om hen hierbij te helpen.

Om het vergeten effect van de wooncrisis op mensen met een handicap aan te pakken, moeten er concrete stappen worden ondernomen. Dit omvat het verbeteren van de toegankelijkheid van woningen, het bevorderen van gelijke kansen op de huurmarkt, het versterken van de sociale huisvesting en het bieden van meer ondersteuning bij het vinden van geschikte woningen.

Daarnaast is er behoefte aan een integrale aanpak waarbij het beleid voor wonen en welzijn beter op elkaar worden afgestemd. Het is essentieel dat beleidsmakers, belanghebbenden en organisaties samenwerken om oplossingen te vinden die de woonsituatie van mensen met een handicap verbeteren en hen gelijke kansen bieden.

Kortom, de wooncrisis heeft een vergeten effect op mensen met een handicap. Het is van cruciaal belang dat er meer aandacht en actie wordt ondernomen om de specifieke uitdagingen waarmee zij worden geconfronteerd aan te pakken. Door het verbeteren van de toegankelijkheid, het bestrijden van discriminatie en het bieden van adequate ondersteuning, kunnen we streven naar een inclusieve samenleving waarin iedereen gelijke kansen heeft op een passende en betaalbare woning.